Zenmeester Henk

Omdat de moderne mens nou eenmaal naar een goeroe verlangt, heb ik in mijn rijles instructeur een zenmeester gevonden. Henk is vrij laat in mijn leven gekomen omdat ik altijd al een donkerbruin vermoeden had dat mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht, gecombineerd met een wisselend angstige en overmoedige inborst mij geen geschikte chauffeur zouden maken. Gezien dit zelfbeeld altijd meewarig bevestigd werd, en door familie bij tijd en wijle rijles nemen zelfs sterk afgeraden werd, heb ik mij er lange tijd bij neergelegd dat ik nooit sneller dan 35 k/pu de stad door zou bewegen. Er was uiteindelijk 30 jaar, en een relatie die niet extreem enthousiast werd van het idee dat ik altijd ‘passenger princess’ zou zijn voor nodig om toch maar een intrede in het rijdende verkeer te doen. Anders dan horror verhalen van vrienden over hun instructeurs en mijn vooroordelen over de boomermens in dit beroep, blijkt Henk een zachtmoedig mens met een aanleg voor wijsheden die zowel praktisch als een aanzet tot levenswijsheid te interpreteren zijn. Na de derde rijles stoppen we bij de rijschool, na een korte stilte zegt hij: ‘het is wat het is, en hier moeten we het mee doen.’